Quhem Milena Beran. Jam 24 vjeçe dhe studioj gjuhën dhe letërsinë shqiptare në Fakultetin Filologjik në Beograd, ku edhe jetoj. Për herë të parë e kam dëgjuar shqipen në vitin 2008, në Eurovision Song Contest, ku ka përformuar Olta Boka me këngën Zemren E Lame Peng. Më kujtohet që çdo ditë të mallkuar e këndoja nëpër shtëpi! Nuk dija asnjë fjalë shqipe, por kënga më ka pëlqyer me të vërtetë. Fillova të eksploroja muzikën shqiptare dhe të bija në dashuri gjithnjë e më shumë me atë gjuhë melodike. Kur erdhi koha e regjistrimit dhe kur isha duke zgjedhur gjuhën të cilën do të studioja, isha e sigurt në zgjedhjen time. Ajo që më tërhoqi më shumë është se gjuha shqipe është një gjuhë e izoluar, nuk i përket asnjë familjeje gjuhësore. Më pëlqejnë gjuhë të tilla dhe për këtë arsye gjuha ime e dytë në fakultet është greke.
Studimi i shqipes më solli shumë miq të rinj nga i gjithë rajoni: kam marrë pjesë në shumë shkëmbime dhe trajnime dhe kam ndërtuar mendimin e vet për Ballkan, të bazuar në përvojën personale dhe përgjithësisht nuk i ngjan asaj që është e gjithëpranishme në media. Per kete jam shume mirënjohese. Më ndihmoi të shoh një tablo më të gjerë. Kam shumë keqardhje që kam lindur këtu, por jam shumë e lidhur me Ballkanin. Kudo që isha, gjithmonë më merrte malli për këtë përzemërsi dhe ngrohtësi që kemi ne. Dhe shumë më tepër mendoj se unë i përkas Ballkanit sesa për shembull Serbisë. Ndihem si në shtëpi edhe në Shqipëri, edhe në Mal të Zi, edhe në Greqi, edhe në Kroaci… Të gjitha këto janë llojet tona të njerëzve.
Dua shumëllojshmërinë e popujve të Ballkanit, sepse në çdo ndryshim gjej edhe dy ngjashmëri të tjera. Më pëlqen fakti që të gjithë ne këtu jemi njerëz me humor, dhe më vjen keq që nuk jemi të vetëdijshëm për potencialin që kemi. Më vjen keq që njerëz janë të frikësuar nga njëri-tjetri.
Për momentin jam në fund të vitit të studimeve themelore dhe dëshiroj të regjistrohem në master. Ndoshta do të aplikohem në Tiranë ose në Selanik. Tani i kam ndërmend ato dy fakultete. Jam e interesuar për linguistikën dhe studimet krahasuese në Ballkan dhe dëshiroj të vazhdoj në këtë drejtim.

My name is Milena Beran. I am 24 years old, and I study Albanian language and literature at the Faculty of Philology in Belgrade, where I live I heard the Albanian language in Eurovision 2008 for the first time, when Olta Boka performed with the song “Zemrën e lamë peng”, and I recall that every Christmas day I sang that song at home. I did not know a single word of Albanian,  I really liked the song. I started to explore Albanian music, and to fall in love more and more in that melodic language. When the enrollment time and selection of the language that I’m going to study took place, I was sure of my choice. The thing that attracted me even more was that the Albanian language is an isolate, it does not belong to any language family; and I like such languages. For the same reason my second language at the Faculty is Greek. Studying Albanian has brought many new acquaintances from all over the region, I participated in many exchanges and trainings, built my own opinion on the Balkans based on personal experience, and it mostly does not resemble what is ubiquitous in the media. Therefore I am most grateful. It helped me to see a wider picture. I’ve regretted many times the fact I was born here, but I am also very much attached to the Balkans. Wherever I went, I always missed the cordiality and warmth we have. And I feel like I belong more to the Balkans than to Serbia for example. I feel at home in Albania, in Montenegro, in Greece, and in Croatia equally. All of them are somehow our people. I love the diversity of the Balkan peoples, because in every difference, I find similarities at least. And I love that all of us here are humorous people – and I’m sorry that we are not aware of the potential that we possess. I’m sorry that people are scared of each other. At the moment I’m at the end of year of basic studies, and my wish is to enroll the master studies. Maybe I enter Tirana, or Thessaloniki universities – I’m thinking about those faculties at the moment. I am interested in Balkan linguistics and comparative linguistics, and I would like to continue in that direction.

Zovem se Milena Beran. Imam 24 godine i studiram albanski jezik i književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, gde i živim. Prvi put sam čula albanski jezik 2008. Godine, na Evroviziji, kada je nastupala Olta Boka sa pesmom Zemrën e lamë peng. Sećam se da sam je svaki božiji dan pevala po kući! Nisam znala nijednu reč albanskog, ali mi se pesma baš svidela. Počela sam da istražujem albansku muziku i da se zaljubljujem sve više i više u taj melodičan jezik. Kada je došlo vreme upisa i kada sam birala koji jezik ću da studiram, bila sam sigurna u svoj izbor. Ono što me je još više privuklo jeste to što je albanski jezik izolat, ne pripada nijednoj jezičkoj porodici. Ja takve jezike volim, iz istog razloga mi je drugi jezik na fakultetu grčki.

Studiranje albanskog mi je donelo mnogo novih poznanstava iz čitavog regiona: učestvovala sam na mnogim razmenama i obukama, izgradila sopstveno mišljenje o Balkanu koje je bazirano na ličnom iskustvu i uglavnom ne liči na ono koje je sveprisutno u medijima. Zbog toga sam najviše i zahvalna. Pomoglo mi je da vidim širu sliku. Zažalila sam mnogo puta što sam se rodila ovde, ali sam isto tako mnogo vezana za Balkan. Gde god da sam bila, uvek mi je falila ta srdačnost i toplina koju mi imamo. I mnogo više osećam da pripadam Balkanu, nego Srbiji na primer. Osećam se kao kod kuće i u Albaniji, i u Crnoj Gori, i u Grčkoj, i u Hrvatskoj… Sve su to nekako naši ljudi.

Volim različitost balkanskih naroda jer u svakoj različitosti, nađem još dve sličnosti. I volim to što smo svi ovde šaljiv narod, a žao mi je što nismo svesni potencijala koji imamo. Žao mi je što se ljudi plaše jedni drugih. Trenutno sam na završnoj godini osnovnih studija i želja mi je da upišem master. Možda upišem u Tirani ili u Solunu. O tim fakultetima trenutno razmišljam. Interesantna mi je balkanska lingvistika i komparatistika i volela bih da nastavim u tom smeru.